Autor: Dr Zbigniew Sobisz – Zakład Botaniki i Genetyki, Instytut Biologii i Ochrony Środowiska, Akademia Pomorska, Słupsk
Międzynarodowa Rada Zabytków i Miejsc Zabytkowych opracowała i przyjęła 15 grudnia 1981 roku we Florencji, specjalny dokument. Otrzymał on miano Karty Florenckiej, która określa podstawowe pojęcia i zasady konserwatorstwa ogrodów historycznych. Ten międzynarodowy dokument, ratyfikowany przez Polskę określa wymogi dotyczące sposobów utrzymywania i konserwacji ogrodów oraz parków[1].
Pomorze znajduje się w czołówce krajowej pod względem liczby parków, według inwentaryzacji z lat powojennych było na terenie Polski około 10 000 parków wiejskich[2]. Parki te zakładano od połowy XVII wieku w obrębie dworów lub folwarków, z którymi pod względem kompozycyjnym stanowiły nierozerwalną całość[3].
Założenia parkowe w gminie Trzebiatów powstawały na przełomie XIX i XX wieku. Zakładano je przy folwarkach lub dworach należących do rodów niemieckich[4]. Praca przedstawia stan zachowania parków ujętych w ewidencji konserwatorskiej, tj. Chomętowo, Lewice, Mirosławice, Nowielice i Wlewo. Założenia zasługują na uwagę, nie tylko ze względu na udział interesującej dendroflory, ale dobrze zachowaną infrastrukturę parkową. Z tego też względu powinny znaleźć się na liście obiektów zabytkowych.