Realizując drugi ze zdobytych grantów Fundacji Banku Zachodniego WBK, członkowie Stowarzyszenia Historycznego Pamięć i Tożsamość oznaczyli tablicą informacyjną pomnik wojenny znajdujący się przy kościele w Dargosławiu. Zachęcamy do zapoznania się z historią pomnika, będącego jednym z nielicznych pozostałych w naszym regionie.
Archiwa kategorii: Dargosław
Historia szkoły w Dargosławiu
Opracowali: Iwona Prus i Romuald Woźniewski
HISTORIA SZKOŁY:
1947 r.- na początku nauka odbywała się we wsi Daleszyce (obecnie Darzewo). Zajęcia odbywały się od 01 stycznia 1947 r. w pokoju wynajętym u p. W. Jagielskiego, gdyż budynek szkolny w czasie działań wojennych został zniszczony. Szkoła powstała z inicjatywy miejscowego społeczeństwa. Szczególnie wyróżnili się p. Tomasz Hypta i Wacław Jagielski – miejscowi rolnicy. 28 stycznia 1947 r. wyremontowano dzięki pomocy miejscowej ludności izbę lekcyjną, pokój i kuchnię. Do szkoły wprowadził się pierwszy nauczyciel p. Bolesław Krasowski ( ur. 21 kwietnia 1914 r. w Wilnie, który pracował do 02 września 1951 r.). Do szkoły uczęszczało 57 dzieci z trzech wiosek: Lewice, Darosław, Darzewo. Prąd elektryczny podłączono do szkoły 06 lutego 1947 r. W okresie zimy mieszkańcy Darzewa dostarczają do szkoły własne drzewo, aby dzieci miały ciepło i aby nauka mogła odbywać się w normalnych warunkach.
26 września 1947 r. po raz pierwszy odbyła się uroczystość zakończenia roku szkolnego.
10 listopada 1947 r. przeprowadzono badania lekarskie uczniów.
W grudniu obchodzono uroczystość choinki noworocznej.
01 kwietnia 1948 r. po raz pierwszy zakończono pracę na kursie nauki początkowej dla dorosłych. Kurs ukończyło 15 osób. Pod koniec roku szkolnego zatrudniono drugiego nauczyciela p. Bolesława Woszczyło. Czytaj dalej
Skarb łotewskich monet srebrnych z Dargosławia
Autor: Jacek Kuczkowski[1]
Na początku kwietnia 1990 roku mieszkańcy Dargosławia, rodzina Stymów oraz
B. Gabor, odnaleźli podczas orki skarb monet srebrnych. Znajdował się on w ogrodzie posesji Stymów, zakopany był przy fundamencie budynku gospodarczego. Milicji udało się wówczas odzyskać zapewne większość depozytu[2]. W sumie zabezpieczono i przekazano do Muzeum Narodowego w Szczecinie 59 monet wybitych przez międzywojenną republikę łotewską. Obecnie znajdują się w Gabinecie Numizmatycznym.
Na skarb składają się wyłącznie monety srebrne o łącznej masie 476,8914 g. Pochodzą one z lat 1924 – 1932 z czasów I Republiki. Monety te prezentują komplet pod względem nominałów i roczników emisji łotewskich monet obiegowych z okresu międzywojennego[3]. Skład skarbu to 40 szt. monet o nominale 1 lats, 13 szt. o nominale 2 lati oraz 6 szt. o nominale 5 lati. Monety o nominale 1 lats emitowane zostały w 1924 roku, monety o nominale 2 lati emitowane były w 1925 roku – 10 szt. oraz w 1926 roku – 3 szt., monety o nominale 5 lati emitowane były w 1929 roku – 3 szt., w 1931 roku – 2 szt. oraz w 1932 roku– 1 szt. Czytaj dalej
Polegli, porwani, zaginieni oraz zmarli mieszkańcy Gminy Brojce podczas II wojny światowej i w wyniku jej skutków
Autor: Jacek Kuczkowski[1].
Druga wojna światowa była najkrwawszym konfliktem militarnym w dziejach ludzkości. Pochłonęła miliony ofiar po wszystkich stronach biorących w niej udział. Ginęli nie tylko żołnierze na polach bitew, ale przede wszystkim ludność cywilna. Byli to mordowani podczas celowej i planowej eksterminacji narodów, ofiary głodu, przemocy i prześladowań oraz wszelkich okrucieństw wojny. Nie ominęło to również niemieckich mieszkańców z terenów dzisiejszej gminy Brojce. Na początku wojny społeczeństwo nie odczuwało bezpośrednio skutków działań militarnych, aczkolwiek mężczyźni powołani do Wehrmachtu ginęli na jej frontach. Problemy zaczęły się w 1944 roku, kiedy to masy uciekinierów z Prus Wschodnich i innych terenów należących do III Rzeszy zaczęły napływać na Pomorze Zachodnie, szukając tu względnego spokoju. Apogeum działań wojennych na Pomorzu Zachodnim miało miejsce w
1. połowie 1945 roku. Wówczas przez te tereny przelała się niewyobrażalna fala zniszczeń, śmierci, przemocy, głodu i strachu.
Poniżej prezentuję listę mieszkańców miejscowości znajdujących się na terenie obecnej gminy Brojce[2], którzy ponieśli śmierć w wyniku bezpośrednich i pośrednich działań wojennych jak i tych którzy zaginęli, zostali wywiezieni w głąb Związku Radzieckiego oraz popełnili samobójstwo lub zmarli w wyniku chorób i wycieńczenia. Zapewne znajdują się tam zagorzali naziści, zbrodniarze wojenni, właściciele ziemscy i przedsiębiorcy korzystający z niewolniczej pracy robotników przymusowych jak i przeciwnicy Hitlera oraz tzw. zwykli ludzie. Zapewne już nigdy nie dowiemy się kto jakim był człowiekiem, jakie miał poglądy i jakiej traumy doświadczył w wyniku działań wojennych oraz późniejszego przymusowego wysiedlenia z terenów Pomorza. Tworzyli oni historię i gospodarkę tych terenów, a namacalne dowody ich pobytu otaczają nas do dzisiaj. Niejeden czytający ten artykuł mieszka w domu, którego właścicielami byli poniżej wymienieni. (Zobacz: http://ziemiagryfa.org.pl/?p=244) Czytaj dalej
Dawne cmentarze i miejsca pamięci na terenie gminy Brojce (pow. gryficki)
Autorzy: Jacek Kuczkowski[1], Andrzej Kuczkowski[2].
- Wstęp
Jeszcze do niedawna zainteresowanie badaczy pomorskiej sztuki i kultury skupiało się na obiektach monumentalnych – zabytkach sakralnych czy założeniach pałacowych i dworskich oraz ich wyposażeniu. Dopiero w ostatnich latach uwaga naukowców zwróciła się również w stronę budowli, które w powszechnym mniemaniu za zabytek nie uchodzą – dawnych zabudowań wsi i folwarków, budynków gospodarczych itp[3]. I które często ze względu na „niską wartość artystyczno-historyczną” nie są uznawane za obiekty godne zainteresowania. Stanowią one jednak kapitalne pomniki dawnego życia rodzinnego i społecznego, bez poznania których wiedza o przeszłości naszego regionu będzie zdecydowanie zbyt szczupła. W grupie tej umieścić można także dawne cmentarze – miejsca o niezwykłej roli w krajobrazie kulturowym. Chociaż rola ta jest w dużej części mocno ograniczona przez daleko posunięte procesy urbanizacyjne, a co za tym idzie usunięciem cmentarzy poza centrum życia społecznego. Czytaj dalej
Budownictwo folwarczne gminy Brojce
Autorzy: Maria Witek (Szczecin), Waldemar Witek (Szczecin)
Wstęp
Zespoły rezydenycjno-folwarczne, czy folwarczne stanowią dominujący element w krajobrazie kulturowym obecnej gminy Brojce. Jest to pochodna określonych uwarunkowań historycznych (w tym własnościowym), gospodarczych i społecznych. W średniowieczu ziemie te należały
– w większości – do rodziny von Manteuffel oraz częściowo do klasztoru w Białobokach (następnie w posiadaniu rodzin rycerskich). Obszar ten obejmuje równinne tereny, położone po obu stronach rzeki Mołstowy, w sąsiedztwie historycznych traktów do Gryfic, Trzebiatowa
i Karlina. Dogodne warunki naturalne związane z uprawą roli były jednym z decydujących czynników średniowiecznego osadnictwa. W tym okresie założono większość – zachowanych do czasów współczesnych – wsi, charakteryzujących się owalnicowym rozplanowaniem przestrzennym (np. Pruszcz, Tapadły), ulicowo-placowym (np. Kiełpino – nad jeziorem) lub ulicowym (np. Mołstowo). W kolejnych stuleciach stopniowo powiększały się dobra rycerskie
i rozwijała się gospodarka folwarczna oparta na pańszczyźnie.
To jest fragment oryginalnego tekstu. Czytaj całość na:
http://www.bdz.szczecin.pl/images/stories/publikacje/budownictwo_folwarczne_gminy_brojce.pdf
Fotorelacja z ewidencjonowania pozostałości cmentrzy polnych
11 listopada 2014 r. Michał Zinowik i Jacek Kuczkowski dokonali ewidencji pozostałości polnych cmentarzy ewangelickich w Strzykocinie, Dargosławiu i Mołstowie. Poniżej fotorelacja z przeprowadzonej akcji.
Parki wiejskie Gminy Brojce
Autor: Dr Zbigniew Sobisz – Zakład Botaniki i Genetyki, Instytut Biologii i Ochrony Środowiska,
Akademia Pomorska, Słupsk
Parki wiejskie na Pomorzu zakładano od połowy XVII wieku prawie wyłącznie w pobliżu dworów i pałaców, z którymi pod względem kompozycyjnym stanowiły całość[1]. Wskutek dewastacji wielu parków po transformacji ustrojowej w latach 90. ubiegłego wieku, tylko część z nich pełni funkcje kulturowe. Jednak większość parków wiejskich pełni ważne funkcje biocenotyczne. Założenia parkowe są swoistymi wyspami leśnymi w krajobrazie rolniczym. Gromadzą się tutaj chronione, rzadkie i zagrożone wymarciem oraz interesujące gatunki roślin, także pomnikowe okazy drzew i krzewów[2].
Założenia parkowe w gminie Brojce powstawały na przełomie XIX i XX wieku. Zakładano je przy dworach należących do wielkich rodów niemieckich[3]. Praca przedstawia stan zachowania parków objętych ochroną zabytkową, zasługujących na uwagę, nie tylko ze względu na udział interesującej dendroflory, ale dobrze zachowaną architekturę parkową.